Photo: Maarten Zeehandelaar
Ik ren, ik spring, ik kom neer.
Ik kijk naar mijn nieuwe omgeving.
In slow motion zie ik mijn sprong nog een keer en klop mezelf liefdevol op mijn schouder. Het was nogal ver. Misschien te ver? Nee, ik kan het wel aan.
Op de tast loop ik door het onbevangen rijk dat anders is dan ervoor. Niemand weet dat het bestaat. Wezenlijk is er niets veranderd. Niet tastbaar althans. Sterker nog, de wereld is nog exact hetzelfde, niemand is zich ook maar een tikkeltje bewust van de transformatie die ik zojuist ondergaan heb.
Alle mogelijkheden liggen voor me, ik heb me ontworsteld van de dikke touwen die al maanden als lood om mijn voeten gebonden waren. Ik had ze zelf gelegd maar ik kreeg ze niet meer los. Niet met mijn handen tenminste.
Ik heb de keuze gemaakt en ben weer vrij, ik wist niet dat het zo makkelijk was.
Text by: Elske Helmich
|
Translated text
I run, I jump, I land.
I look at my new surroundings.
In slow motion I see myself making that jump once again and I lovingly pat myself on the back. It was quite the distance. Maybe too far? No, I can handle it.
I grope my way through the candid realm that is somehow different to what it was before. No one knows it exists. Not in any palpable sense anyway. Moreover, the world is still exactly the same. No one is even remotely aware of the transformation I just underwent.
Ahead of me, anything is possible. I have wrestled myself from the thick ropes that have been weighing down my feet like lead for months. I tied those knots myself, but until now was not been able to untie them. Not with my hands anyway.
I have made a choice and now am free again. I didn't know it could be so easy.
Translation: Peter-Jan Vermeij
|
|
